Uit: AM, 16 maart 2020
Diversiteit in de boardroom is inmiddels een steeds terugkerend thema. Het vrouwenquotum is een feit. Het is me een raadsel waarom velen daar zo euforisch over doen: immers, het quotum geldt voor de raden van commissarissen van circa 86 beursgenoteerde ondernemingen, terwijl al die overige ondernemingen er niet aan hoeven te voldoen. En er overigens vaak al wel aan voldoen. Symboolpolitiek, zo lijkt het.
Niettemin houdt een aantal organisaties zich er onverplicht aan of doet moeite, ook en vooral niet verplicht door wetgeving, wel door maatschappelijke druk. Het is goed dat veel verzekeraars er inmiddels in zijn geslaagd een verantwoord én geslaagd diversiteitsbeleid te tonen. ASR, Aegon, Achmea, NN hebben veel goede vrouwen benoemd in raden van commissarissen en raden van bestuur/directies. Doel – bijna – behaald! De lijst van 75 topverzekeringsvrouwen die AM publiceert is indrukwekkend. Hoezo, ‘ze zijn er niet’?
Waarom zoveel lijstjes?
Maar toch… waarom zijn er eigenlijk nog zoveel lijstjes? Wat betekenen die lijstjes, wat meten die lijstjes? Zijn het niet lijstjes die eigenlijk macht, zo’n typisch ‘mannelijk’ criterium weerspiegelen en geen gezag? Heel masculien eigenlijk, lijstjes. We hebben de top 100 commissarissen, de top 100 CIO’s, top 100 CFO’s, top 100 HR-directeuren en…. de top 50 vrouwelijke commissarissen, de top 75 vrouwelijke verzekeringsbestuurders. Er is geen top 50 mannelijke bestuurders. Is het dan nog steeds nodig om vrouwenlijstjes te maken? Voor wie? Lijstjes voor meisjes?
Wat zeggen de lijstjes?
Topvrouwen die ik spreek benadrukken allemaal ‘niet van vrouwennetwerken en niet van lijstjes’ te houden. Waarom willen we dan wel op lijstjes staan en daarmee onderstrepen dat we anders zijn? Wat zeggen de lijstjes? Positie, macht, invloed, zichtbaarheid, winnen? Als we blij zijn om op dit lijstje te staan, waarom is dat?
Ik denk dat de lijstjes een doel hebben gediend, namelijk om vrouwen zichtbaar te maken
Competitie met andere vrouwen
Het is de competitie met andere vrouwen. Ik denk dat de lijstjes een doel hebben gediend, namelijk om vrouwen zichtbaar te maken. Maar nu werken de lijstjes isolerend ‘kijk ons eens anders zijn…’ Dus vanaf volgend jaar: het lijstje van de meest gezaghebbende, cultuurbeïnvloedende, meest veelbelovende of succesvolle bestuurder m/v? Gender doet er niet meer toe, impact des te meer.
Vrouwen zijn solidair met elkaar
We hebben pas diversiteit als we het er niet meer over hebben. Zolang we als meisjes bij elkaar kruipen, geven we het signaal af: wij zijn anders. Wij zijn solidair met elkaar en waag het niet om in de buurt te komen. Mannelijke bestuurders hebben hun dassen massaal afgedaan (‘zie je wel, ik schep geen afstand’), komen vol enthousiasme – maar nog niet massaal – naar bijeenkomsten die voor hun vrouwelijke collega’s worden georganiseerd en incasseren het applaus (‘dat durven zij toch maar mooi, in het hol van de leeuw…’) voor iets dat normaal zou moeten zijn. Met al deze symbolische en politiek correcte supportive bijeenkomsten, lijstjes, netwerken benadrukken we ons anders zijn.
Laten we een keuze maken
Laten we nu in 2020 een keuze maken: óf wij vrouwen zoeken elkaar op, want er is nog werk aan de winkel om gelijk te worden behandeld, en daarom zonderen wij ons periodiek af. Óf we komen alleen nog maar naar bijeenkomsten, figureren alleen nog maar op lijstjes als we gelijk worden gewogen met onze mannelijke ‘peers’. En maken het statement: het doet er gewoon niet meer toe. Dan wordt ons niet meer gevraagd ‘Werk je fulltime?’, ‘Wat doet je man?’ of ‘Hoe hoog sta jij op het lijstje?’ Op een lijstje staan, prima. Maar vanaf 2021 een divers lijstje. Geen lijstjes met meisjes.